Wizualnie Mononoke nawiązuje do ukiyo-e poprzez skomplikowane wzory, pastelowe barwy i pojawiającą się fakturę papieru, na którym wydają malować się sceny. Choć postacie niemal giną w bogactwie kształtów i ornamentów, to niewątpliwie sposób ich rysowania jest również bardzo charakterystyczny dla tej serii – każdy bohater jest wyjątkowy, posiada zdecydowane, czasem wręcz karykaturalne rysy twarzy. Widać na nich ich wiek i doświadczenie, pokazują cechy ważne dla danych postaci.

Ścieżka dźwiękowa Mononoke wykorzystuje tradycyjne instrumenty charakterystyczne dla kabuki, a przejścia między ujęciami dostosowane są do ich dźwięku i tempa. Sceny akcji przypominają teatralny taniec, pełne choreografii z wyraźnie zaznaczonym rytmem. Postaci często zastygają w dramatycznych pozach, również nawiązujących do kabuki.

Kolory używane w opisywanej animacji to kolejny istotny element. Każda rozgrywająca się historia posiada własną paletę barw, niektóre są bardziej wyraziste i bogate, w innych dominują czernie i biele. Czasem w monochromatycznym otoczeniu tylko jeden, naistotniejszy fragment zaznaczony jest jaskrawym kolorem. Oddany jest w ten sposób klimat poszczególnych odcinków.

Manga Mononoke nie jest może aż tak charakterystyczna, ale nadal zasługuje na uwagę. Nie operuje ona kolorem (charakterystyczne dla tego typu komiksów), ale nadal łączy w sobie różne tekstury i rodzaje linii, a postacie nie tracą swoich indywidualnych charakterów. Sposób rysowania jest przyjemny dla oka i zmienia się nieco zależnie od rozgrywających się wydarzeń, choć nie tak wyraźnie jak w animowanym odpowiedniku.

Autorka tekstu: Aleksandra Szurek